MADE IN TURKEY (մաս 14-րդ)

Սկիզբը՝ այստեղ

ԳԼՈՒԽ ՏԱՍՆԵՐԵՔԵՐՈՐԴ

(կամ` երբ «չի ճարվում» թունավոր հղիությունն ընդհատելու «անիծյալ» մի քանի դրամը)

ՄԻՋՆԱՐԱՐ
Ի՜նչ եղավ հետո, երբ.
ա) չճարվեց «թունավոր հղիությունն» «ընդհատող» երկրափրկիչ «սանիտարին» վճարելիք անիծյալ մի քանի դրամը` կանաչի տեսքով,
բ) մերժվեցին (արդեն կարևոր չէ` կամա՞, թե՞ ակամա) ՀՀ-ի «անապագա» ապագան կանխարգելող հակաքայլերը` «դիպված-պատահար. ողբերգական ավարտ» տարբերակով:
գ) իսկ «շախմատային մեծ տախտակի» (ո՛չ Զբիգնև Բժեզինսկու) առջև խաղացողը, որը Հայաստանի թիվ մեկ շախմատիստի համարումն ուներ, «հանգստացնում» էր բոլոր մտահոգներին.
- Խաղաղվե՛ք: Ամեն քայլ վերահսկվում է: Կգա պահը` կմաշվեն, կվերջանան:
Այսօր անիմաստ են արհավիրքին շաղախված ցավոտ հեգնախառն հարցադրումները` մաշվեցի՞ն, վերջացա՞ն:
2018-ի ապրիլից Հայաստանը վերածվեց շախմատային վտանգավոր տախտակի, որի շուրջ խաղում էին ոչ թե երկու մրցակիցները` Սերժ Ազատրիչը և Քեմալ Քըլըչդարօղլուի փնթի ծաղրանկարը, այլ աշխարհի ուժային մի քանի կենտրոններ, որոնցից յուրաքանչյուրը խաղադրույքը «վստահել» էր «Մերժիր Սերժին» կարգախոսով հայի կյանք ներխուժած մի թերուսի, որը երկրի թիվ 1 ամբիոնից հրովարտակում էր.
«Իմ կյանքի և գործունեության միակ նպատակը եղել է և մնում է Հայաստանի Հանրապետության քաղաքացու հաղթանակը: Եվ ես պարտավորվել եմ, որ ոչինչ չեմ խնայի, նույնիսկ կյանքս չեմ խնայի հանուն քաղաքացու հաղթանակի»:

Շարադրանքի իրական PIN-կոդը, սակայն այլ գաղտնազերծում էր անում.
«Իմ կյանքի և գործունեության միակ նպատակը եղել և մնում է Հայաստանի` որպես պետության և պետականության վերջնական ոչնչացումը, Ադրբեջանի հաղթանակը:
Անկարայի բարձր դռան առաջ ես հանդիսավորությամբ երդվել եմ` ոչինչ, անգամ կյանքս չխնայել հանուն Հայաստանի անվերապահ կապիտուլյացիայի ու վերջնական վիլայեթացման, հանուն Թուրքիայի պանծալի հաղթանակի:
Այլապես տասնամյակների իմ տքնաջան ու հավուր պատշաճի վճարված աշխատանքը որևէ իմաստ չի ունենա»:
Առանց սրա PIN/PUK կոդերը պարունակող ծրարը բացելու էլ, ի սկզբանե էր հստակ` եկել է (բերել են), որպեսզի վրեժխնդիր լինի ո՛չ թե «նախկիններից», այլ այն ամենից, ինչն իր մեջ «հայ» արմատն է կրում:
Բերել են, որպեսզի հայի գենետիկ թշնամուն մատուցի ազգի «հոգեղեն» հատվածը, որից հետո հայրենիքն ու մնացյալ արժեքները` անցյալ, մշակույթ, պատմություն և այլն, և այլն, զոհաբերելը կդառնա ժամանակի ու տեխնիկայի խնդիր:

PARTURIENT MONTES, NASCETUR RIDICULUS MUS
2018 թ., մայիսի 8:
Գործող վարչապետ Սերժ Սարգսյանի հարկադրված հրաժարականից ուղիղ 15 օր անց ՀՀ խորհրդարանում սկսվեց Հայաստանի Հանրապետության` ակնհայտ սրտխառնոցներով ու փսխումներով ընթացող «թունավոր հղիության» տրամաբանական ավարտը:
Ծննդաբերության տառապալից «գործընթացից» հետո.
ա) ՀՀԿ մի քանի պատգամավորներ,
բ) «հեղափոխության բարիկադներում» հայտնված և «ազգային պատուհասին» միավորված օլիգարխ Ծառուկյանը,
գ) կոալիցիայից հեռացած ու «Ելք»-ԲՀԿ «հաղթական» երթին միացած ՀՅԴ-ն
համատեղ ուժերով լույս աշխարհ բերեցին…
Երբ դադարեցին «ծննդկանի» ցավերը, փոքր-ինչ հանդարտվեցին պրկված նյարդերը բոլորը հասկացան, թե ինչ նկատի ուներ հռոմեական գրականության «ոսկեդարի» ներկայացուցիչ Հորացիոսը (Quintus Horatius Flaccus), երբ իր «Ars poetica» («Քերթողական արվեստ»)-ում գրում էր.
«Parturient montes, nascetur ridiculus mus»:
Թարգմանաբար` «Լեռը երկնեց և մուկ ծնեց»:
Հորացիոս Փլակոսի ակնարկած «մուկը», սակայն հայկական տարբերակում այնքան էլ մուկ չէր:
Իր ճանապարհին կրծողների դասի` ամեն ինչ լափող-ոչնչացնող մազաթափ այս ներկայացուցիչը բարգավաճում էր չկորցնելով և ոչ մի ակնթարթ ու վերածվում խեղդող շոշափուկներով այլանդակ հրեշի:

Շատերը փոշմանեցին, որ «պտուղը» չեն սպանել արգանդում, բայց արդեն ուշ էր:
Հրեշը, որ հզորանում էր վայրկյան առ վայրկյան «ծննդյան» առաջին իսկ ակնթարթներից հայտարարեց.
«Իմ վարչապետ նշանակվելը նշանակում է, որ ձեզնից յուրաքանչյուրն է Հայաստանի Հանրապետության վարչապետ: Հակառակ դեպքում այս ամենը որևէ իմաստ չի ունենա»:
Հավատացին փրԳչին, երկրպագեցին որպես սուրբ կով ու սրբադասեցին:
«Ես ուզում եմ խոնարհվել ձեր բոլորի առաջ,- գոռում-գոչում էր վարչապետ կարգված չար ոգին:- Ես ուզում եմ խոնարհվել այն հարյուր հազարավոր քաղաքացիների առաջ, ովքեր այս օրերին լեփ լեցուն են պահել Երևանի Հանրապետության հրապարակը:
Ես ուզում եմ խոնարհվել բոլոր այն մարդկանց առաջ, ովքեր այս ընթացքում վտանգելով իրենք իրենց իրականացրել են քաղաքացիական անհնազանդության հզոր գործողություններ:
Ես ուզում եմ խոնարհվել նրանց առաջ, ովքեր այս ընթացքում մեզ մի կտոր հաց են տվել, մի բաժակ ջուր են տվել: Մեզ օգնել են մի լումայով կամ 100 դոլարով, կամ 100 000 դրամով:
Ես ուզում եմ խոնարհվել մեր բոլորի առաջ, որովհետև մենք հուսահատության պահին կարողացանք կերտել ազգային միասնության մի փառապանծ ժամանակ:
Մենք ապացուցեցինք, որ հայ ժողովուրդը, Հայաստանի Հանրապետությունը Երկիր մոլորակի վրա պիտի լինի հավիտյան:
Պիտի գոյություն ունենա հավիտյան և պիտի լինի հզոր ու հաղթանակած պետություն ու ժողովուրդ:

Եվ ուրեմն կեցցե՜ ազատությունը:
Կեցցե՜ Հայաստանի Հանրապետությունը:
Կեցցե՜ն մեր երեխաները, որ արդեն իսկ ապրում են ազատ և երջանիկ Հայաստանում»:
Չարից դյութված խե՜ղճ երեխաներ, ի՜նչ իմանային, որ սեփական ձեռքերով զոհասեղան են բարձրացրել ու արդեն գլխատել են իրենց «ազատ և երջանիկ Հայաստանը»:
Ի՜նչ իմանային, որ ընդամենը 2 տարի անց այս հարամին բայրաքթարներով կարկտահարելու և անկատար է թողնելու իրենց պատանեկան վառ երազանքներն ու իղձերը:

Որ առանց անուն-ազգանվան «պլյուս»-«մինուս» հիսուն է անելու 5-6 հազար ընդհատված ճակատագրերը:
Որ ներկայացված «չոր» հաշվարկների տողատակերում դեռ կյանք չմտած քանի՜ հազար աշխարհներ է թաղելու:
Այդ ամենը, սակայն շատ մոտ ապագայում:
Իսկ առայժմ չարքը գործում է ժանրի բոլոր օրենքներին համապատասխան.
«3 միլիոն վարչապետերի» ստիպում է ժամանակը հաշվել ո՛չ թե վայրկյաններով ու րոպեներով, այլ քայլարած «տրեխների» մաշվածությամբ:
Խաբված ամբոխները կեղծ հաղթանակի հովերով տարված չեն էլ զգում, որ Հայաստանը վերածվում է հպարտ «տրեխավորների» երկրի:

Չեն նկատում, որ ապօրինածինն ապօրինությամբ է փորձում պահել իշխանությունը. մինի-բեմադրությամբ փողոցում նախարարներ ազատել-նշանակելով, դատավորներին ու պատգամավորներին պատանդ վերցնելով, դատարանները շրջափակելու կոչերով, հայհոյելով, գռեհկաբանելով:
Չեն ընկալում, որ Հայաստանի «հետո»-ն նմանվում` ավելի ստույգ, «զարգանում» է համարյա ըստ Նար-Դոսի.
թե ինչ է լինում հետո, երբ իշխանության են բերում չտես, կիսագրագետ, խառնակիչ, բանսարկու, դասալիք, փնթի, որկրամոլ, գործ տվող, ստախոս, զրպարտիչ, գռեհիկ մի կապիտուլյանտի:

ՍՏՈՒԳՈՂԱԿԱՆ ՀԱՐՑԵՐ ՏԱՍՆԵՐԵՔԵՐՈՐԴ ԳԼԽԻ ՎԵՐԱԲԵՐՅԱԼ
1. Որո՞նք էին ՀՀ-ի «անապագա» ապագան կանխարգելող հակաքայլերը:
2. Հայաստանն ովքե՞ր վերածեցին շախմատային վտանգավոր տախտակի:
3. Համատեղ ուժերով ովքե՞ր լույս աշխարհ բերեցին «ազգային պատուհասին»:
4. Հրեշը «3 միլիոն վարչապետերի» վայրկյանների ու րոպեների փոխարեն ինչո՞վ ստիպեց հաշվել ժամանակը:
5. Ապօրինածինն ի՞նչ ապօրինություններով էր փորձում պահել իշխանությունը:
(շարունակելի)

Փիրուզա ՄԵԼԻՔՍԵԹՅԱՆ
Ծաղրանկարը` ՆԻԿՕ-ի (Նիկոլայ ՄԱՆՈՒԿՅԱՆ)

Հեղինակի նյութեր

• MADE IN TURKEY (մաս 27-րդ)
• MADE IN TURKEY (մաս 26-րդ)
• MADE IN TURKEY (մաս 25-րդ)
• MADE IN TURKEY (մաս 24-րդ)
• MADE IN TURKEY (մաս 23-րդ)
• MADE IN TURKEY (մաս 22-րդ)
• MADE IN TURKEY (մաս 21-րդ)
• MADE IN TURKEY (մաս 20-րդ)
• MADE IN TURKEY (մաս 19-րդ)
• MADE IN TURKEY (մաս 18-րդ)
• Գլխավոր «սազանդարն» ու «դամ պահողները»
• Անիրական հարցազրույց իրականի հետ
• Ամեն ինչ հոսում է, ամեն ինչ փոխվում
• Հայոց քաղաքական դաշտի ոտանավորչի Մազութի Համոն
• «Կինոն հզոր զենք է, որը պետք է ճիշտ օգտագործել»
• «Կոյունլուների» մասին պատմող սերիալներն ու հաղորդումները հեռարձակեք
• «Տղե՛րք, սրանք ովքե՞ր էին, էս շեղաչքներին խառնեցի իրար»
• «Ո՛չ երանի էն առաջինին, ում օրոք կմահանա Շիրազը և կբարձրանա Ղարաբաղի հարցը»
• «Ո՛չ երանի էն առաջինին, ում օրոք կմահանա Շիրազը և կբարձրանա Ղարաբաղի հարցը»
• MADE IN TURKEY (մաս 17-րդ)

Մեկնաբանություններ